Middeleeuwse muurschilderingen horen vandaag als vanzelfsprekend bij een middeleeuws kerkgebouw. Dat was niet zo in de vroege 19de eeuw. Toen waren bijna nergens schilderingen zichtbaar. Die zaten immers meestal verborgen onder dikke verf- of kalklagen. Kort na de Belgische onafhankelijkheid in 1830 werd de monumentenzorg belangrijk in de jonge Staat en kwamen grootse restauratieprojecten op gang. Tijdens die werkzaamheden werden op veel plaatsen schilderingen ontdekt die konden rekenen op een grote belangstelling: zowel de regering en de Koninklijke Commissie voor Monumenten als de archeologische en de neogotische beweging schonken ruim aandacht aan de vondsten, elk vanuit een eigen invalshoek en motivering. Wat dacht men over deze schilderingen? Wat wist en schreef men erover? Wat deed men ermee? Werden zij gedocumenteerd? Hoe werden zij gerestaureerd en geïntegreerd in het restauratieconcept van het kerkinterieur? Dit kunstboek brengt de geschiedenis van de middeleeuwse kerkbeschildering in de 19de eeuw, met bijzondere aandacht voor de helaas vaak toegepaste 'ontpleistering' van kerkinterieurs, waardoor een groot deel van de beschilderingen onherroepelijk verloren is gegaan. Hiermee wordt een nieuw hoofdstuk geschreven in de geschiedenis van de monumentenzorg. In een epiloog wordt het onderzoek getoetst aan de hedendaagse kennis en restauratieopvattingen. Tegelijk is een inventaris van de middeleeuwse muurschilderingen in Belgische kerken toegevoegd, een unieke 'status quaestionis' van een fascinerend aspect van de kunstgeschiedenis.