Het gebied tussen Maastricht, Aken, Gulik en Roermond werd in de achttiende eeuw lange tijd geteisterd door de zogenaamde Bokkerijdersbenden. Deze in geheime genootschappen georganiseerde roversbenden richtten zich vooral tegen twee exponenten van de gevestigde orde: de clerus en de boerenstand. Talloze kerken, pastorieën en boerenhoven werden overvallen en geplunderd; veel slachtoffers werden mishandeld en sommigen verloren daarbij het leven. Aan de hand van een collectieve biografie van ruim zeshonderd personen die voor hun lidmaatschap van de 'beruchte bende' voor lokale rechtbanken moesten verschijnen, laat de auteur zien hoe de omvang, samenstelling en structuur van de benden nauw samenhingen met de beroepsachtergrond van de rovers, hun lokale bindingen en relaties van huwelijk en verwantschap. Daarnaast komen de militaire geschiedenis en de politieke verbrokkeling van het Maasland ter sprake.