Dit boek onderzoekt hoe wind in de beeldende kunst zichtbaar wordt gemaakt, ondanks het feit dat wind zelf onzichtbaar is. Barbara Baert beschrijft hoe kunstenaars door de eeuwen heen strategieën ontwikkelden om de aanwezigheid van wind voelbaar te maken via wiegende bomen, golvend gras, wapperende doeken en andere indirecte tekens. Wind wordt gepresenteerd als een zintuiglijke en emotionele kracht die niet alleen meteorologisch is, maar ook symbolisch: een kosmische adem die vrijheid en gebondenheid, toeval en lotsbestemming met elkaar verbindt. Het boek behandelt de rol van wind in de Europese iconografische traditie, met aandacht voor concepten zoals adem, pneuma en geest, die dienen als schakels tussen het macrokosmos en het menselijk lichaam. Baert laat zien hoe wind fungeert als een motief dat zowel materieel als immaterieel is en hoe kunstenaars de uitdaging aangingen om een vluchtig, dynamisch en ontastbaar element toch visueel aanwezig te maken.